Հազար ինն հարիւր եօթ թուականին,
Չքնաղ Մայիսի քսանըեօթին,
Տօն է բազմաշխատ մահուան Գէորգի
Սասնոյ հարազատ մեծանուն քաջին։

Թնդաց սրտերը տասնեակ քաջերուն,
Կռուեցան անվերջ, մինչեւ իրիկուն,
Իսկ երբ գիշերը, Գէորգը շալկած,
Գիւղէն դուրս ելան յոգնած ու տրտմած,

Ճամբան աղաչեց, քաջն մահամերձ,
Հանգիստ ձգէ՛ք զիս մի՛ ընէք շնչահեղձ,
Դրէ՛ք զիս այստեղ, ծածկեցէք խոտով,
Գացէ՛ք, ընկերներ, դուք գացէ՛ք բարով։

Վերջին բարեւներս տարէ՛ք հայ ազգին,
Վերջին համբոյրներս որդւոյս Վարդգէսին
Լացին ընկերներ, կանգնեցան շարքով,
Համբուրեցին զինք ու անցան խմբով։

Նայեց բոլորտիք, ա՛լ չկայ ընկեր
Ինկած կռուի դաշտ, տառապ ու անտէր,
Համբուրեց հողը քաղցր հայրենեաց
Փակեց աչքերը ներքեւ աստեղաց։